Daar is ie dan, 'Camarillo Rain', de langverwachte debuut-EP van Nir Shemmer. Een prachtig schijfje vol Americana pareltjes voor fans van Jackson Browne, John Hiatt en James Taylor.
Op Nieuwjaarsdag plaatsten Luminous Dash Nir Shemmer in hun lijst met Belgen om in de gaten te houden in 2024, want dit zou eindelijk het jaar worden waarin hij zijn debuut-ep uitbrengt. Op de valreep is ze er dan: Camarillo Rain, met die prachtige hoes, bevat vijf nummers waarin de singersong-writer andere kanten van zichzelf en de perspectieven van andere aardbewoners verkent.
Met de gitaarriff van From Killiney To Dalkey trekt hij meteen de aandacht: dit is van die heerlijke, door snaren voortgedreven en door Amerikaanse voorbeelden geïnspireerde muziek. Al is de tekst minder urgent dan we van hem gewend zijn: op reis in Ierland zag Nir hoe vrolijke Ieren op een ijskoude maartse dag de zee in doken, ongedeerd door de ijzige wind.
Dan komt Bring Me Water harder binnen: hier is een soldaat aan het woord te midden van de Groote Oorlog die in de loopgraven ligt en voor hij zijn laatste adem uitblaast nog enige hoop en schoonheid in het leven wil voelen en zien. Hier toont Nir pas wat voor interessante songschrijver hij is: moeiteloos kruipt hij in de huid van iemand anders, die jaren van hem verwijderd is.
Eight Miles High kennen we al: acht mijl boven onze hoofden kijkt een Russische oorlogsmisdadiger neer op de chaos waarin hij de wereld heeft gestort. Maar heeft hij berouw van het vergoten bloed en de onschuldige slachtoffers? Dat moet je zelf afleiden uit het refrein: “While the world drowns / Or bursts into flames / I’m eating caviar / Even troubled skies / Won’t stop me now / I’m flying eight miles high.” Ook hier schrijft Nir vanuit een ander perspectief, terwijl hij muzikaal New Orleans-jazzinvloeden laat binnenstromen.
As The Crow Flies is onversneden americana, met pedal steel en blazers waar de blues af druipt: nochtans van een zanger die in Oostende gedomicilieerd is op, maar opgroeide op een dieet van Amerikaanse muziek. Toch blijft de tekst hiervan net iets minder hangen. Het mooiste bewaart Nir echter voor het laatst. Dat weet je meteen wanneer je die weemoedige eerste noten van titelnummer Camarillo Rain hoort.
“He came in on a red eye from L.A. / A young boy standing at the baggage claim,” zo opent hij het verhaal van twee broers die opgroeien terwijl ze elkaar nauwelijks kennen. Een Great American Novel of een vervolg op cultfilm Paris, Texas, maar dan gegoten in een nummer van zes minuten. Tot hij besluit met de woorden “Hope someday we’ll meet under the Camarillo Rain.”.