Dat de Rotterdammers van Tramhaus goed op weg zijn een prominente plaats in de Nederlandse postpunkscene in te palmen, hoeft al lang niet meer te verbazen. Het vijftal bouwde in haar tweejarig bestaan een krachtige livereputatie op en schopte het al tot festivals als Best Kept Secret en Lowlands. In november van vorig jaar volgde hun sterk onthaalde debuut-ep Rotterdam, waarmee ze na hun debuutsingles “I Don’t Sweat” en “Karen Is a Punk” opnieuw hun kunnen bewezen met een mooi geheel aan opgekropte woede en gitaaruitbarstingen allerhande. Amper een paar maanden later krijgen we opnieuw twee straffe singles voorgeschoteld.
Op “The Goat” voert een eenvoudig, maar ultradoeltreffend gitaarriedeltje de bovenhand doorheen het volledige nummer. De band houdt daarbij alles boeiend dankzij de melodie, die wel nog even in je oren blijft hangen na het luisteren. De kracht zit hem hier in de eenvoud en dat is iets waar het vijftal zich al diverse keren heeft in weten te onderscheiden doorheen hun repertoire. In combinatie met het meerstemmige refrein en het losgeslagen einde is ook dit weer een hit in wording.
“Beep Beep” zorgt voor het juiste tegengewicht en trakteert ons op een donkerder muzikaal register. We krijgen een kwaadheid te horen die zich vertaalt in zware bassen, overstuurde gitaren en de roepende stem van frontzanger Lukas Jansen. Zijn vocale uithalen zorgen voor een rechttoe-rechtaan nummer dat voorbijraast als een bliksemschicht, waarna je even naar adem moet happen.
TEKST: DANSENDE BEREN