Na zijn deelname aan de preselectie van Humo's Rock Rally vorig jaar stond Nir Shemmer opnieuw in De Zwerver. Ik had de sympathieke Oostendenaar met Israëlische roots zo'n anderhalve maand geleden al eens gezien in de 4AD, toen in het voorprogramma van Jerry Joseph.
Veel was er uiteraard niet veranderd. De songs klonken me wel wat vertrouwder in de oren en leken zelfs aan kracht gewonnen te hebben. Nu het verrassingseffect er niet meer bij was durft een groep, zo kort nadat je ze een vorige keer zag, al eens wat tegenvallen maar dat was hier allerminst het geval.
Hun smaakvolle americana klonk weer even behaaglijk en hartverwarmend. Samen met zijn vijfkoppige band boetseerde Nir Shemmer een somptueuze sound die een stuk steviger klonk dan op zijn digitale singles. Cruciale ingrediënten daarin waren de impressionante gitaar van Thomas Decock, de betoverende pianoklanken van Harrison Steingueldoir (ook actief in het jazztrio Donder) en de feeërieke backing vocals van Annelies Gheeraert. Shemmer zelf speelde afwisselend op akoestische en elektrische gitaar terwijl hij een enkele keer ook een slide over de snaren liet glijden. Net als de vorige keer sloot hij af met "Winona", een schitterende song gebaseerd op een personage uit het boek ‘A thousand moons’ van Sebastian Barry, die eindigde met een furieuze gitaar-eruptie van Thomas Decock.
Ik zag dit gezelschap nu twee keer aan het werk maar ik ben er nog lang niet op uitgekeken.
Fantastic Cat is een zogenaamde supergroep samengesteld uit vier singer-songwriters, vergelijkbaar met eerdere projecten als The Highwaymen, Traveling Wilburys of Monsters Of Folk. De plannen werden gesmeed aan een tafeltje in een club in New York door Don Dilego, die ik eerder al met Jesse Malin aan het werk zag in De Zwerver, en Mike Montali, zanger van Hollis Brown, een groep die ik meer dan eens zag schitteren waarvan één keer ook al in De Zwerver.
Diezelfde avond werd daar ook die toch wat vreemde naam gekozen. Beiden heren besloten om aan de serveerster te vragen hoe ze hun nieuwe band zou noemen en haar antwoord sowieso te gebruiken met Fantastic Cat als resultaat dus. Later vervoegden de mij tot dan toe onbekende singer-songwriters Anthony D'Amato en Brian Dunne het duo en volgde er vorig jaar een plaat, ‘The very best of’. Die titel is niet eens gelogen daar dit het enige werk is die ze hebben maar helemaal kon die plaat me toch niet overtuigen.
Toch had ik het vermoeden dat dit live wel eens vonken zou kunnen geven en het was natuurlijk ook een ideale gelegenheid om de onvolprezen Mike Montali nog eens te kunnen bewonderen.
En of dit vonken gaf! Die waren er meteen met het door D'Amato gezongen "C'mon Armageddon", een song die op Dylan's ‘Highway 61 revisited’ had kunnen staan. Daarna werd er driftig van instrumenten gewisseld, een ritueel dat zich na elk nummer zou herhalen en waarbij niemand te beroerd was om ook eens achter het drumstel plaats te nemen. Vreemd genoeg stoorde dit voortdurende gerommel niet, integendeel, het leek de spektakelwaarde zelfs te verhogen. Dit kwam wellicht doordat het eindeloos stemmen van de instrumenten dat hier doorgaans mee gepaard gaat achterwege bleef.
Na een eerste rondje waarbij elk van de vier leden een nummer van het album had mogen zingen mocht er vervolgens uit het individuele oeuvre geput worden. Dat zorgde onder meer voor een verrassende cover van "To love somebody" (Bee Gees), vaak gehoord natuurlijk maar hier toch erg beklijvend vertolkt door Don Dilego.
Maar het moment suprême kwam er toen Mike Montali "Wait for me Virginia" van Hollis Brown met zijn engelachtige stem zong. Het werd een broze, akoestische uitvoering met Don Dilego op mandoline.
Ook Brian Dunne, die iets had van een jonge Bruce Springsteen maar dan zonder de bombast, en Anthony D'Amato, die met het voortjakkerende "All my fault" aan Donovan deed denken, konden hun plaats moeiteloos opeisen in dit fenomenale bandje.
We werden overrompeld door gracieuze harmonieën, fonkelende gitaren en vooral uitstekende songs. Naar het einde toe kwam er toch nog een dipje en dat niet toevallig met een nieuwe greep nummers uit hun plaat. Slecht werd het zeker niet maar het aanstekelijke tempo verdween terwijl ze iets teveel richting softrock opschoven. Wellicht een kwestie van persoonlijke smaak want ik kan me inbeelden dat een nummer als "Fiona", waarin de vier leden om beurten de lead vocals voor hun rekening namen, tot de verbeelding van velen sprak.
Met het afsluitende nummer, "Goodnight my darling", gezongen door Don Dilego, was ik weer helemaal bij de les. Mocht dit een nieuw nummer zijn (wat ik vermoed) dan is het absoluut een belofte voor de toekomst. Hun pas opgenomen nieuwe single fungeerde als bis en toen die werd aangekondigd als een Warren Zevon cover kon dat op enig applaus rekenen. Zevon is hier duidelijk nog steeds populair maar met "Keep me in your heart" (te vinden op zijn LP ‘The wind’ uit 2003) werd er wel voor een minder gekend nummer gekozen.
Het was lang geleden dat ik nog zo'n stel enthousiastelingen op een podium gezien had, het spelplezier droop er werkelijk vanaf. Binnenkort nog te bewonderen op Roots & Roses!
Tekst: Musiczine
Foto's: Friedel Dufait