Afgelopen zaterdag stond Stef Kamil Carlens eindelijk op ons podium en geloof het was het wachten meer dan waard. Getuige ook de lovende woorden van Brothers In Raw redacteur John Van De Mergel.
Zij die dit fantastisch concert gemist hebben kunnen op 19 maart in De Grote Post terecht voor een herkansing.
Zoals zovelen leerde ik de man pas écht kennen tijdens zijn passage in 'Liefde voor Muziek', waar hij telkens opnieuw met eigenzinnige, verrassende versie kwam van songs van de andere muzikanten. Ik moest en zou de man nog eens live aan het werk zien, maar dan met volle aandacht. Het leek er echter niet van te komen: zijn concert in De Zwerver werd telkens opnieuw uitgesteld en net wanneer ik alle hoop had verloren - wat 2021 betreft toch - kreeg ik de bevestiging dat deze show dan toch zou plaatsvinden, zij het zittend en met het dragen van een mondmasker tijdens het optreden. Allemaal geen probleem, want Stef als one-man band, daar moet je zittend van genieten.
De Zwerver had het ook best gezellig gemaakt met die tribune van hen. Frisjes, dat was het wel, maar meneer Carlens zou de zaal wel opwarmen. Wat dat mondmasker betreft, goh, ondertussen zo gewoon, behalve dan aan de condens die het veroorzaakt op mijn brilglazen, dus af en toe toch even laten zakken om foto's te maken. Gezien ik niet echt bekend ben met het werk van de artiest, vermeld ik hier ook geen nummers (de setlist is online nog niet terug te vinden) maar beperk ik me tot een algemeen gevoel bij dit optreden. Zo'n bluesy SKC, daar hou ik wel van. Rustig cruisend doorheen tal van nummers, daarbij geregeld van snaarinstrument wisselen om de juiste accenten te leggen en ook nu en dan eens achter de keys. Allerlei speeltjes en natuurlijk ook die mondharmonica - probeer de juiste maar eens te vinden in een setje van zo'n twintig stuks - mocht niet ontbreken.
Tussendoor even wat duiding bij de nummers, in zijn onnavolgbare, zachte, wat timide, stijl, met een dik Antwerps accent, het ging er die avond allemaal in als zoete koek. Zo leerden we ook dat zijn vader net was overleden (hoorde ik toch even een knik in zijn stem?) en dat je een nummer over die oh zo complexe politiek toch best brengt op een meer complexe gitaar. Geen oeverloos gelul echter, neen, de muziek domineerde en de bindteksten kwamen uit het hart en bleven tot de essentie beperkt ... net de tijd om er een nieuwe gitaar bij te nemen, even van plaats te wisselen en het publiek te bedanken voor het sympathieke en oprechte applaus.
