In hun hoogdagen tussen 1999 en 2007 speelde OLD TIME RELIJUN zo’n 150 shows per jaar, maar konden hun ongelofelijk live-reputatie ook waarmaken in Leffinge? Je leest er alles over in het verslag van Musiczine.
Old Time Relijun zag in 1995 het levenslicht ergens in een donkere, beschimmelde kelder in Olympia, Washington. Na een plaat in eigen beheer begonnen ze een samenwerking met Calvin Johnson's ‘K Records’, die tot op de dag van vandaag stand houdt. Na 8 platen en veel optredens, ook in Europa, houdt de groep het in 2007 echter voor bekeken.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en de groep wordt in 2018 nieuw leven ingeblazen. Sindsdien verschenen de mini-lp ‘See now and know’ en ‘Musicking’. En dat nadat zanger-gitarist Arrington De Dionyso in 2016 een bijzonder nare ervaring meemaakte. Toen werd hij maandenlang bedreigd door neonazi's en Trump-aanhangers. Herinnert u zich Pizzagate nog? Die waanzinnige complottheorie waarin beweerd werd dat het pizzarestaurant en muziekcentrum Comet Ping Pong in Washington, D.C. de thuisbasis was van een pedofielennetwerk geleid door Hillary Clinton en haar campagnevoorzitter John Podesta. In 2010 had Arrington in dit restaurant een muurschildering gemaakt wat blijkbaar als een bevestiging van die complottheorie werd gezien waardoor hij belaagd werd door extreemrechtse internettrollen en paranoïde samenzwering aanhangers. Zelfs familie en vrienden werden geviseerd. De Dionyso liet zich evenwel niet intimideren en speelde bovendien met zijn freejazzcollectief ‘This saxophone kills fascists’ een geheim concert in de Comet Ping Pong naast de betreffende muur, een zoete "fuck you" naar alt-right.
Maar deze avond stond hij dus met Old Time Relijun op het podium van café De Zwerver. De laatste dag van een lange Europese tour waaraan hij duidelijk veel plezier beleefd had. Terwijl de meeste toeschouwers goed ingeduffeld waren, verscheen Arrington De Dionyso op blote voeten en met een zonnehoed ten tonele. Enige excentriciteit was hem niet vreemd, iets wat je op zijn minst ook van zijn muziek kon zeggen.
Na dat hiatus van 11 jaar leek er muzikaal niet veel veranderd en dan baseer ik mij op de platen want van hun optreden, meer dan 15 jaar geleden, dat ik zag is me niet veel bijgebleven. Dit deed meteen weer denken aan ‘Trout mask replica’, het zwaar experimentele meesterwerk van Captain Beefheart. Diezelfde mix van blues, freejazz en avant-garde. Wel leek het wat compacter gebracht dan vroeger en zorgden het inventieve en soms zelfs dansbare drumwerk van nieuwkomer Amanda Spring Walker en de verrassend melodieus en warm klinkende staande bas van Aaron Hartman (De Dionyso's compagnon de route van het eerste uur) ervoor dat het steeds toegankelijk bleef.
Want de vreemde maar boeiende zanglijnen van De Dionyso, die zich meestal in de hogere regionen bevonden, waren een stuk minder makkelijk behapbaar.
Een paar keer verraste hij ons zelfs met pure keelzang terwijl hij één keer bewees hij zonder moeite ook in een operette zijn streng zou kunnen trekken. Desondanks was het toch zijn gitaarspel dat me het meest fascineerde. Bluesy maar toch onvoorspelbaar, soms dissonant of gewoon freakend wanneer hij zijn snaren tegen de microfoonstandaard schuurde.
Een ietwat onverwacht sterk concertje dat me naast de onvermijdelijke Beefheart ook aan James Chance deed denken.