Er is maar één woord op zijn plaats om hun derde plaat, die gemakshalve de titel TROIS kreeg, samen te vatten en dat is: een meesterwerk.
Apocalyptisch, net zoals de laatste van The Cure klonk, zonder dat het muzikaal ook maar één noot in de buurt komt. Wel straalt de muziek hetzelfde gevoel uit: de angstige en helaas realistische gedachte dat je als mens in een oncontroleerbare mallemolen terecht bent gekomen die iedere minuut dreigt te ontsporen.
Jammer dat de volumeknop niet nóg luider kan bij Heisa.
De plaat houdt het midden tussen de mathrock van Battles, de complexe dynamiek van Tool en de razernij van Stake, maar die vergelijkingen zijn naast de kwestie. Het is vooral zo’n plaat waarvan je teleurgesteld constateert dat de volumeknop niet nóg harder kan.