"Dit was de laatste dag van een zes weken durende tour maar dat was er absoluut niet aan te zien. "Zo besloot Musiczine hun recensie over het concert van Gus Englehorn. Lees hieronder hun volledig verslag (foto's door Friedel Dufait)
Nadat ik eerder kennismaakte met Gallus en Mystic Peach in de 4AD zag ik in Leffinge opnieuw twee groepen die hun kunnen hadden mogen bewijzen op Left Of The Dial, een driedaags festival voor opkomende alternatieve bands in Rotterdam. Bat Eyes en Gus Englehorn hadden elkaar daar zelfs tegen het lijf gelopen en ontmoetten elkaar nu opnieuw in een mooi gevuld café De Zwerver.
Het Gentse Bat Eyes mocht deze mooie double bill openen en deden dat met een tomeloos enthousiasme. Met een aanstekelijke gretigheid loodste Koen Wijnants, voorheen actief bij Arquettes, zijn groep door een bijzonder fris klinkende set waar het spelplezier van afdroop. Naast hem bedwelmde een al even stralende bassiste, Luna De Bruyne, ons af en toe met een knappe tweede stem terwijl Birger Ameys zijn gitaar liet fonkelen.
De vier weifelden tussen indierock en powerpop waarbij de balans meestal naar dat laatste door sloeg. Niet meteen mijn ding want slechts weinige groepen kunnen in dit segment van de muziek op mijn goedkeurend geknor rekenen. Toch wist Bat Eyes zich aardig uit de slag te trekken dankzij een handvol clevere songs, ik herinner me het trage "I don't mind", en de pittige gitaren, vooral wanneer die even de vrije teugel kregen.
Daarna strompelde een schlemiel het podium op. Zo leek het toch. Met zijn verwaaid kapsel, verwilderde blik en gehuld in iets dat het midden hield tussen een kimono en de regenjas van inspector Clouseau zag Gus Englehorn er niet meteen uit als een hippe rockster. Je zou het hem niet nageven maar de in Alaska geboren maar tegenwoordig in Quebec City residerende Englehorn was voor zijn muzikantenbestaan een professioneel snowboarder. Blijkbaar was niets wat het leek bij deze kerel.
Hij opende zijn set met een extreem lofi gebrachte song, gezongen met een gek stemmetje. Niet meteen een knaller en ik zag al een doemscenario opduiken waarbij het optreden verzandde in oeverloos gepingel en gepruts. Maar ook hier werd ik op het verkeerde been gezet. De nummers die erop volgden werden steeds beter terwijl een stevig drummende Estée Preda (mevrouw Englehorn) ervoor zorgde dat onze Gus down to earth bleef. De bizarre songs, waarvan het overgrote deel geplukt uit zijn tweede en laatste plaat ‘Dungeon master’, waren zowel griezelig als vertederend en nogal surrealistisch van aard en leken wel geknipt voor deze Halloweenavond.
Zijn sobere gitaarbegeleiding was inventiever dan ik eerst geneigd was te denken en vertoonde sporen uit zowel de eighties gitaarrock als de garagerock terwijl de drums van Estée, die soms voor een heerlijke tweede stem zorgde, het rock-'n-roll gehalte aanwakkerde.
Wie aanknopingspunten zoekt, kan ik verwijzen naar Jeffrey Lewis, Daniel Johnston of Adam Green terwijl ik tijdens "Exercise your demons" zelfs aan Roky Erickson moest denken en dat niet alleen door het onderwerp van de song.
Dit was de laatste dag van een zes weken durende tour maar dat was er absoluut niet aan te zien. De twee straalden een positieve energie uit waar niet aan te ontkomen viel en zorgden met een lichtelijk gestoorde set voor één van de verrassendste optredens van het jaar.