Een memorabele zondagavond is het geworden daar op de hoek alweer we twee bands die zich in het spectrum outsidermuziek een plek hebben veroverd. Eggrock en autismecore op één affiche, dat spreekt uiteraard tot de verbeelding.
Billiam had er te veel zin in. Het moest vooruit gaan. Het ongeduld droop ervan af. Hoeveel leden ASS hebben weten we natuurlijk niet, maar dat er hier en daar wat hoeken af zijn, dat was van bij aanvang zeer duidelijk. Iemand zei dat het hem deed denken aan Servotron, maar die band kennen we niet goed genoeg om het te beamen.
Wel was het outsiderpunk om vingers en tenen bij af te likken, met Billiam die de gekste bekken trok en niet zo goed begreep dat het publiek, dat ook nu voltallig binnen bleef, voortdurend riep om meer, applaudisseerde en dies meer. Billiam snapte er niets van, want meestal riepen mensen om ermee te stoppen, minder lang te spelen en hier wilden ze zelfs bisnummers! Hun rammelaar waren ze de dag ervoor al kwijt gespeeld, dus deed de dame die ook de synths met volle overtuiging en eenvoud bespeelde, maar alsof ze ermee stond te rammelen in het nummer waarin het hoorde.
Punkrock die dansbaar is, zeker door de synths, het spelplezier van elk lid waardoor ze onderling elkaar aanstaken met alsmaar meer enthousiasme en sottise, het was heerlijk om te horen en te zien. Op de platen is het altijd alleen Billiam, die teksten schreeuw over Sonic The hedgehodg, Knuckles the Echidna, kartonnen dozen of het autismespectrumstoornis. Live was het maar al te duidelijk dat hij heel blij is met zijn bandleden, die perfect spelen wat hij in zijn warhoofd heeft. Snel, gedreven, verpletterend en knettergek, een beetje zoals we het zelf het liefst hebben. We hebben Billiam na de show met volle overtuiging bedankt voor een heerlijke show. Een brede glimlach en twinkelende ogen waren zijn reactie. Meer moet dat niet zijn.
Tekst: Luminous Dash